یه دردی دارم که هیجی نمی تونه مسکنش باشه

یه بغضی توی گلومه ولی نمی تونم اینقد گریه کنم که این بغض تموم شه. نه اینکه نخوام،نمی تونم.

وقتی فکر میکنم یا می نویسم که دکترا دیگه کاری ازشون ساخته نیست زیاد نمی فهمش ولی وقتی به زبون میارمش انگار واقعی میشه.

هر بار که چشماشو باز میکنه،حتما با خودش فکر میکنه من هنوزم همین جام روی این تخت.

یعنی می دونه چند روز گذشته؟ چند روزه حرف نزده؟